"Ik weet niet beter. Het is me met de paplepel ingegoten. Ik heb het ook altijd verdedigd en m’n best gedaan om er naar te leven. Oké, ergens in het jaar 2000 was ik het nagenoeg kwijt, maar het kwam terug. En deze website? Die bestaat bij de gratie ervan.
Het geloof. En niet zomaar een geloof. Nee, hét geloof. In de God van de Bijbel, in Jezus Christus. Eén keer in de twee weken is er een mannenkring bij mij thuis waar we met elkaar het geloof delen. Ik ben zelfs ouderling in de Maranathakerk. Nog wel. Maar het is weg. Alsof het me door de vingers is geglipt. Ik zal komende week ontheffing moeten aanvragen uit mijn functie als ouderling… En weet je wat zo erg is? Ik moet een belofte breken. Ik had mijn in 2004 overleden moeder namelijk beloofd om Jezus te blijven volgen. Maar ik geloof niet meer."
Stel je voor dat het bovenstaande echt waar was. Dat zou een schokgolf geven in mijn familie, in de kerk, bij m’n vrienden en in mijn kennissenkring. Er zou met me gepraat gaan worden om me terug te brengen van m’n dwaalweg. Terecht overigens. Ik heb namelijk beloften gedaan bij het doen van belijdenis, trouwen en de doop van onze dochter in de kerk. En toen ik het ambt van ouderling aanvaarde, opnieuw. Dat als ik zou afdwalen ik open zou staan voor correctie. Oké, in andere bewoordingen, maar daar komt het op neer. Nee, het zou zelfs heel raar zijn als men het achteloos voor kennisgeving aannam.
M’n geloof ben ik dus niet kwijt. Maar twijfel ik dan nooit? Jawel. En dat is het punt wat ik wil aankaarten. Want wie mijn stukjes leest en mij van een afstandje volgt, ziet in mij misschien een toegewijd Christen. En dat wil ik ook zijn hoor. Maar ik wil niet dat iemand het idee heeft dat ik een soort ideaal Christen ben. Want ik maak fouten. En telkens weer opnieuw. En, ja, ik twijfel soms ook. Wel meer dan eens.
Hoe gaan we in de kerk om met twijfelaars die daar heel erg mee worstelen? Hebben we hier genoeg aandacht voor? Vaak weten we er niet zo heel goed raad mee. Want het is toch duidelijk? Je kunt toch wel zien dat deze wereld zo ingenieus in elkaar steekt, dat die wel door God geschapen moet zijn? En wat te denken van het ganse heelal? Maar hoe weet ik dan dat de Bijbel het bij het juiste eind heeft? Er zijn zoveel ‘geloven’. En hoe zit het dan met alle ellende in de wereld? Als God zou bestaan, dan zou Hij dat toch niet toelaten?
Onlangs las ik een verantwoording van Tjarko Evenboer. Je zou hem kunnen kennen van de gortdroge grappen van Evert Kwok. Hij schreef het boek ‘De wereldwijde vloed’. Hij deed zeven jaar onderzoek om te bewijzen dat de zondvloed echt heeft plaatsgevonden. Maar een paar jaar later viel hij van z’n geloof. In zijn verantwoording is hij eerlijk over zijn zoektocht naar de waarheid, om uiteindelijk te concluderen dat die er niet is.
Fascinerend om te lezen. Ik verdiep me graag in de beweegredenen van mensen die niet of niet meer geloven. Zo las ik vorig jaar het boek ‘The four horsemen’ van Richard Dawkins. Een door en door atheïstisch boek. Het is een verslag van een gesprek tussen Richard Dawkins, Daniel Dennett, Sam Harris en Christopher Hitchens. Die hard atheïsten. Ze buitelen over elkaar heen met argumenten waarom het absurd is om te geloven. Of neem Wim Aalten. Hij is de twitter-evangelist van het atheïsme.
“Ik ben het met alles eens wat je zegt, behalve dan dat ik wél in God geloof” zei een katholiek priester ooit tegen een man die beweerde atheïst te zijn. Uiteindelijk bleek het atheïsme van de gesprekspartner vooral boosheid te zijn. Boosheid op God. Volgens mij zit daar de sleutel. Naast iemand gaan staan. Luisteren. Niet direct alles willen weerleggen of proberen te overtuigen.
Hoe zit het dan met mijn twijfels? Nou, ik kan soms aan van alles twijfelen. Omdat het in mijn aard ligt om alles te willen verklaren. Maar op de één of andere manier kan ik niet om Jezus heen. Ik geloof die Man. Ik geloof wat de leerlingen en apostelen over Hem schreven. Ik geloof ín die Man, moet ik eigenlijk zeggen. En ja, soms bekruipt mij twijfel over de wonderverhalen uit de Bijbel. Niet dat God het niet zou kunnen, maar omdat het soms zo onlogisch lijkt. Maar telkens opnieuw, als ik weer bij Jezus ‘terugkom’ lukt het me om weer te geloven. Op de een of andere manier laat Hij mij niet los. God zij dank. En die ‘een of andere manier’? Dat is volgens mij de door Jezus Zelf beloofde Heilige Geest.
Kinderen, ik schrijf u dat uw zonden u vergeven zijn omwille van zijn naam. Ik schrijf u, ouderen: u kent Hem die er is vanaf het begin. Ik schrijf u, jongeren: u hebt hem die het kwaad zelf is overwonnen. Kinderen, ik schrijf u dus dat u de Vader kent. Ouderen, u schrijf ik: u kent Hem die er is vanaf het begin. Jongeren, u schrijf ik: u bent sterk, het woord van God blijft in u, en u hebt hem die het kwaad zelf is overwonnen. 1 Johannes 2:12-14 (NBV21)
God kennen. Hoe kun je twijfelen aan iemand die je kent? Kijk ik terug dan zijn er genoeg aanwijsbare dingen gebeurd die voor mij bewijzen dat God bestaat. Dat Hij er is. Dat Hij zich met ons wil bemoeien op een positieve manier. Er staan ook genoeg stukjes op deze website die dat, voor mij althans, bevestigen. Maar 'het kwaad zelf' wil ons wegroven bij die Waarheid. Daarom is het nodig om werk te maken van je geloof. Dat kan niet zonder het samenkomen met andere gelovigen en zonder het lezen van Gods Woord.
Ten slotte, zoek uw kracht in de Heer, in de kracht van zijn macht. Trek de wapenrusting van God aan om stand te kunnen houden tegen de listen van de duivel. Onze strijd is niet gericht tegen mensen maar tegen hemelse vorsten, de heersers en de machthebbers van de duisternis, tegen de kwade geesten in de hemelsferen. Neem daarom de wapens van God op om weerstand te kunnen bieden op de dag van het kwaad, en goed voorbereid stand te kunnen houden. Houd stand met de waarheid als gordel om uw heupen, de gerechtigheid als harnas om uw borst, de inzet voor het evangelie van de vrede als sandalen aan uw voeten, en draag daarbij het geloof als schild waarmee u alle brandende pijlen van hem die het kwaad zelf is kunt doven. Draag de verlossing als helm en Gods woord als zwaard, dat u van de Geest ontvangt. Efeziërs 6:10-17 (NBV21).
Dus ja, ik ben en blijf met volle overtuiging Christen. En ik blijf ook gewoon ouderling in de Maranathakerk. Maar ook een ouderling worstelt soms wel eens met God. En heeft vragen die niet beantwoord worden. Maar juist daarin kan ik naast iemand staan.
Ben jij een twijfelaar? Of heb je je geloof verloren? Misschien ben je wel één van die kerkleden die afgehaakt is, in of na de coronaperiode. Omdat je erachter kwam dat je voorheen alleen maar voor de vorm naar de kerk ging. Stuur me gerust een persoonlijke reactie. Mijn e-mailadres staat bovenaan. Want ik geloof dat ik je begrijp.
Lieve Vader in de verte
Ik wil wel zingen zoals zij
Met mijn handen in de hemel
Maar ik kan er nu niet bij
Lieve Vader in de verte
Is er ook een plaatsje vrij
Voor zij die niet meer zweven
Voor wie u niet begrijpt
Waar moet ik gaan zitten in de kerk
Als ik u wil leren kennen
Maar het zo voor mij niet werkt?
Altijd halleluja lijkt me sterk
Hoe kan ik van uw liefde zingen
Als ik daar nu niets van merk?
Lieve vader in de verte
Ik wil wel horen wat u zegt
En geloven in uw woorden
Maar dan wil ik het oprecht
Waar moet ik gaan zitten in de kerk
Als ik u wil leren kennen
Maar het zo voor mij niet werkt?
Altijd halleluja lijkt me sterk
Hoe moet ik van uw liefde zingen
Als ik daar nu niets van merk?
U heeft niets aan lege woorden
In een opgepoetste kerk
Heer laat mij maar zitten waar U werkt
Want ik zal U leren kennen in de goot of in de kerk
Altijd halleluja lijkt me sterk
Maar halleluja zal ik zingen
Omdat ik weet dat U dat merkt
© Vader in de verte - Chesron
(De gebruikte afbeelding heb ik geleend van EO-Beam)