Nederland heeft gekozen. Wat velen al wel een beetje zagen aankomen, winst voor de PVV, werd overtroffen door de 35 zetels van de exitpoll. En de day after nog eens 2 zetels erbij. Hupsakee, naar 37 zetels. Links Nederland werd wakker met een kater…

Ik twijfelde of ik hier iets over ging schrijven. Want zovelen gingen mij voor. De kranten en het internet zijn al volgeschreven met beschouwingen over wat er in ons land is gebeurd. Wat kan ik daar nog aan toe voegen? Laat ik het persoonlijk houden en je meenemen in mijn eigen gedachten over de Nederlandse politiek en de nieuwe werkelijkheid daarin.

Verschillende titels gaan door mijn hoofd voor dit schrijfseltje. De reden is dat ik drie onderwerpen in mijn hoofd heb om over te schrijven. Maar om nu even in korte tijd drie blogs te schrijven… Dan leg ik mezelf misschien te veel druk op. Laat ik eens proberen om de drie onderwerpen in één blog te persen. Of is dat nog lastiger? Het liefst wil ik in één blog niet voorbij de 1000 woorden gaan…
 
Ik ga het proberen. De titel van deze blog zou overigens kunnen suggereren dat het ook nog over het tegenvallende weer van deze zomer gaat. Nee, dat niet.

Afgelopen zondagavond plaatste ik een stukje op mijn website over de eenwording van twee kerkverbanden. De NGK en ‘mijn’ GKv vormen sinds 1 mei samen de Nederlandse Gereformeerde Kerken. Iets wat mij blij en dankbaar stemt.

Dat niet iedereen enthousiast zou zijn was voor mij geen verassing. Wat me wel verraste was de column van M. van Reenen, predikant van de Hersteld Hervormde Kerk op Urk. Te lezen op de website CVandaag. Boven die column staat zijn foto, vandaar dat ik deze ook bij mijn stukje plaats. In het kort komt het erop neer dat Van Reenen niet blij is met deze fusie, omdat de voorheen ‘strakke’ GKv in zijn ogen is opgeschoven richting de ‘progressieve’ NGK. Hij zet, naar mijn mening, een karikatuur neer van het nieuwe kerkverband. We zijn in zijn ogen te licht, te progressief bevonden. Hij realiseert zich heel goed dat hij roet in het eten gooit bij het ‘feestje’, want dat zegt hij ook in zijn column.

De Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) en de Nederlands Gereformeerde Kerken zijn vanaf vandaag gefuseerd. In mijn blog van 14 juni 2017 schreef ik dat ik het mooi zou vinden als de grootste groep zou opgaan in de kleinste groep. Qua naam van het nieuw te vormen kerkgenootschap dan. Ik kon toen nog niet weten dat de uiteindelijke naam de ‘Nederlandse Gereformeerde Kerken’ zou worden. Een detail verschil met de toegevoegde ‘e’. Taalkundig klopt dit beter. Mooi. Anderzijds zou een compleet nieuwe naam ook prima zijn geweest. Maar goed, die naam is niet het belangrijkste.

"Ik weet niet beter. Het is me met de paplepel ingegoten. Ik heb het ook altijd verdedigd en m’n best gedaan om er naar te leven. Oké, ergens in het jaar 2000 was ik het nagenoeg kwijt, maar het kwam terug. En deze website? Die bestaat bij de gratie ervan.

Het geloof. En niet zomaar een geloof. Nee, hét geloof. In de God van de Bijbel, in Jezus Christus. Eén keer in de twee weken is er een mannenkring bij mij thuis waar we met elkaar het geloof delen. Ik ben zelfs ouderling in de Maranathakerk. Nog wel. Maar het is weg. Alsof het me door de vingers is geglipt. Ik zal komende week ontheffing moeten aanvragen uit mijn functie als ouderling… En weet je wat zo erg is? Ik moet een belofte breken. Ik had mijn in 2004 overleden moeder namelijk beloofd om Jezus te blijven volgen. Maar ik geloof niet meer."

Dag mam!

Ik vond hier altijd wel wat van. Zo’n groet aan een overledene. Nooit mijn ding geweest. Ongemakkelijk. Was het mijn nuchterheid? Het idee dat je het toch niet kon horen? Je bent immers dood. Of het nu op je begrafenis was of later, nooit kwam het in me op om je aan te spreken.

Het is komende woensdag (25 januari) 19 jaar geleden dat je ons ontviel. God, wat is er in die 19 jaar veel gebeurd. God? Ja, daar kom ik nog op terug.

In die afgelopen jaren heb ik bijgeleerd. Ben ik steeds beter gaan begrijpen dat rouwverwerking zich in allerlei verschillende vormen aandient. Voor de één is dat het wekelijks bezoeken van het graf. Sorry mam, ik kom weinig op die plek. Het was dan wel de laatste plek waar we je lichaam hebben achtergelaten, maar ik vind er niet zoveel. Mijn herinnering aan je leven hier bevindt zich in mijzelf.

Hij stopt ermee. "Het is mooi geweest, het is klaar." Woorden van Gert-Jan Segers van de ChristenUnie.

Je kent het wel, je zit tv te kijken en pakt je telefoon om even je social media te checken. Een moment dat de tv je niet genoeg vasthoudt om te blijven kijken. Voordat je nu denkt dat mijn telefoon aan m’n hand is vastgegroeid, wees gerust, dat is niet zo. Zo actief ben ik helemaal niet met social media. Ik lees ook meer dan dat ik post. Ik vind het soms wel vermakelijk om Twitterberichten te lezen. Gelukkig ben ik nuchter genoeg om Twitter niet als representatief voor de gehele bevolking te zien, want dan was het wel heel slecht gesteld met de samenleving.

Het is alweer even geleden dat er op deze website een artikeltje van mijn hand verscheen. Voor degenen die hoopten op een nieuw stukje over allerlei ontwikkelingen binnen Christelijk en/of kerkelijk Nederland moet ik nu even teleurstellen. Komt er wel weer hoor!

Voor de nieuwe lezer - welkom, trouwens! - misschien even toelichten. Ik ben overtuigd Christen. Althans, meestal. Daar schrijf ik vaak over. Er is op deze website genoeg over te lezen.

Dit keer werd mijn aandacht getrokken door een column op de website Tweewieler.nl, de online omgeving van het vakblad Tweewieler. Helaas is het voor niet-leden niet te zien. Maar een account is zo aangemaakt. Ik kon het niet laten hierover in de pen te klimmen. Achter de login is het hier te lezen: Column Ron Haker.

Sinds enige jaren sponsoren wij een kindje via Compassion. Sandra heet ze. Voor een kleine bijdrage per maand helpen we een kind én het gezin om het iets beter te hebben. Normaal ben ik wars van het 'laten zien wat wij o zo goed doen'. Laat ons dat maar in stilte doen. De reden dat ik nu een uitzondering maak is dat ik onlangs door Compassion Nederland ben benaderd om mee te helpen sponsoren te vinden. In het bijzonder voor Nisa. Zij is 2 jaar en woont samen met haar ouders in Indonesië. 

Kinderen zijn de onzichtbare slachtoffers van COVID-19. Onderwijs, gezondheidszorg, goede voeding en een veilig thuis: het was al niet vanzelfsprekend en nu helemaal niet meer. Bij Compassion dromen ze van een wereld waarin kinderen niet meer in armoede leven. Samen met ouders, lokale kerken, medewerkers en giftgevers helpen ze wereldwijd 2,2 miljoen kinderen. Help je mee die droom te verwezenlijken?

Overweeg om Nisa te helpen... Lees hier meer: Help Nisa uit de armoede.

Wat als je gelijk hebt?
Dat Hij alleen maar een aardige vent was?
Het kruis je alleen maar voor de gek zal houden?
Maar, wat als het wel waar is?

In mijn vorige blog 'Een uitdaging voor onze lokale fractievoorzitters' plaatste ik een oproep aan de politiek leiders in Bunschoten-Spakenburg om mij te overtuigen om op hun partij te stemmen. Alle vijf partijen reageerden, dus past het om er nog wat over te schrijven. Maar ik kan er niet omheen eerst iets anders aan te kaarten. Het raakt aan de strekking van mijn blog van 18 februari, met als titel Holle en misleidende theorieën. Dat ging over het misbruiken van Bijbelteksten voor je eigen gelijk.

De overtreffende trap hiervan, maakte de ‘democratisch’ gekozen dictator Poetin. In zijn propagandashow van afgelopen week. Hij misbruikte Johannes 15:13 op zo’n godslasterlijke manier dat ik er de koude rillingen van kreeg. Poetin misbruikte het voor de gevallen militairen aan Russische zijde. Als Poetin er niet bij had gezegd dat het een citaat uit de Bijbel betrof, was het vanuit zijn perspectief nog wel te begrijpen. Maar hij koos er willens en wetens voor om de Bijbel expliciet te benoemen. Lees het in de context en je begrijpt hoe misplaatst het was. Vers 13 is alleen de eerste regel…

Alle lokale partijen hebben inmiddels een reactie gegeven op mijn onderstaande uitdaging, welke ik afgelopen vrijdag dropte. Bedankt dat jullie hiervoor de tijd namen. Het geeft iets weer van gemotiveerdheid voor de plaatselijke politiek en ons mooie dorp! De reacties staan in volgorde van binnenkomst. Je kunt ook direct naar de reactie van de betreffende partij klikken: CAP, CU, VVD, SGP en CDA.

Op 14, 15 en 16 maart zijn er gemeenteraadsverkiezingen. Tot frustratie van veel lokale politici worden deze verkiezingen vaak gekaapt door landelijke thema’s. Enerzijds is het begrijpelijk dat de landelijke politiek in beeld komt, door de bekendheid van landelijke politici kan de verkiezingsuitslag beïnvloed worden. En wie wil er nou niet winnen?

Anderzijds is het de doodsteek. Omdat thema’s die er lokaal toe doen ondersneeuwen. Gemeenteraadverkiezingen gaan namelijk wel ergens over. Dichterbij dan dit komt de democratie niet. Het gaat over jouw gemeente en heeft dus direct invloed op je leefomgeving. Ik zou ervoor willen pleiten dat de landelijke politiek zich een beetje koest houdt in deze verkiezingstijd. Laat het toch vooral over aan de mensen die lokaal een hoofdrol spelen. Overigens heb ik geen bezwaar als een landelijk kopstuk plaatselijk wordt uitgenodigd, mijn kritiek richt zich meer op landelijke politici die bijvoorbeeld op radio of tv in debat gaan in een tijd van gemeenteraadsverkiezingen.

Het is zaterdagavond 26 februari. De coronamaatregelen zijn grotendeels losgelaten. Ik zag het vanavond buiten. Weer veel meer heen-en-weer verkeer van jongeren. Ik voelde iets gunnend in mij. Gunnend aan de jongeren, dat ze weer gewoon uit kunnen gaan zonder beperkende maatregelen.

Laatst vroeg iemand mij wanneer ik weer eens wat ging schrijven. “Je schrijft zulke mooie stukjes.” Altijd leuk, zo’n compliment. Maar, al eerder vertelde ik dat het schrijven bij mij zo werkt dat ik het niet doe om het schrijven zelf. Vraag mij een wekelijks stukje te schrijven met een deadline en ik verzeker je, gaat niet werken. Ik heb inspiratie nodig en het moet wel ergens over gaan.

Je zou dan denken dat er in de afgelopen tijd reden genoeg was voor het schrijven. Ja, ik heb wel het een en ander geschreven, maar ik wilde niet meedoen in een eindeloze strijd van standpunten. De afgelopen twee jaar heeft in veel mensen het beste naar boven gehaald en tegelijk ook het slechtste. En niet altijd bij dezelfde personen.

In de kerstnacht boven Bethlehem,
sprak een engel uit de hemel.
En hij maakte daar goed nieuws bekend:
God is hier, zijn naam is Jezus!
En opeens was daar een eng’lenmacht.
Een hemels leger prees de schepper.

Al vaker schreef ik stukjes over verdeeldheid. Vaak over kerkelijke verdeeldheid. Ik trek dat slecht, omdat we als Christenen daarbij dan voorbijgaan aan de wens van Jezus zelf. Het feit dat er verschillende stromingen zijn is in zichzelf niet erg, maar het niet accepteren en respecteren van een andere visie geeft zo vaak enorme verwijdering en afwijzing.

Ook de verdeeldheid als het gaat om het coronabeleid gaat de Christenen niet voorbij. De discussie over wel of niet vaccineren, over het beleid van de overheid en het al dan niet toepassen van adviezen van die overheid, ook in de kerk, is vaak geen gesprek meer, maar een verhit debat.

Niet zelden meent men zelfs namens God te spreken, want ‘De Heer heeft mij duidelijk gemaakt…’. Dus einde discussie, want God staat aan mijn kant! Of men hoort wat men wil horen en past dat toe op de eigen mening. Een mooi voorbeeld is een gesprek met de Christelijke arts Gor Khatchikyan in het programma Frontberichten. Mensen die sceptisch staan tegenover het vaccin, of helemaal tegen het vaccin zijn, deelden massaal een fragment uit dat programma, waarin Gor zegt dat we er ook met 100% vaccineren niet zijn. Zie je wel! Vaccineren heeft geen zin.

Het is zondagavond 10 oktober. Predikant Paul Visser gaat voor in een kerkdienst in Middelburg. Tot zover op zich niets bijzonders, want preken doet hij vaker. Ik heb overigens redelijk wat preken van hem gehoord en mag graag naar ‘m luisteren. Wat Paul Visser die bewuste zondagavond nog niet kon vermoeden, gebeurde. Zijn preek is op het moment dat ik dit schrijf al bijna 200.000 keer bekeken op YouTube.

Hij preekte over het Bijbelboek Openbaringen, hoofdstuk 13. Het visioen over het ‘Teken van het beest’. Preken daarover zijn vaker gehouden, maar nu koppelde Paul Visser het aan de actualiteit en wat er te lezen is over The Great Reset. En dat bracht heel wat teweeg.

Eindelijk. Nu komt er iemand met het bewijs. Wat niemand ooit echt lukte, krijgt de schrijver van deze blog voor elkaar. Het bewijs dat God bestaat!

Pfff. Nu leg ik de lat wel hoog. Hemelhoog. Oké, ik moet het dan toch maar wat nuanceren. Want wat ikzelf als bewijs ervaar, hoeft het voor een ander niet te zijn. En dan komt het toch weer aan op geloof. Jammer hè? Of is er toch meer te zeggen?

Vaak wordt aan het bestaan van God getwijfeld of Zijn bestaan ontkent met de argumentatie van de aanwezigheid van het kwaad. Want als God zou bestaan en goed is, dan zou Hij niet toelaten dat… En vul maar in. Het is best een begrijpelijke gedachte. Want als je als atheïst of agnost zijnde, gelovigen hoort zeggen dat God goed is en je ziet de wereld om je heen dat kun je op z’n minst twijfels krijgen. Kijk op dit moment maar naar alle natuurrampen en de situatie in Afganistan. En misschien heb je in je eigen leven momenteel wel te maken met diepe ellende en verdriet.

Maar liefst vier boeken. In elf dagen. Ja, de vakantie is weer voorbij. Mocht je nu denken dat ik een boekenwurm ben, dat is niet zo. Niet dat ik me daarvoor zou schamen, maar ik wil eerlijk zijn. Nee, pas als ik vakantie heb, kom ik in een soort lees-modus terecht. Ik moet toegeven dat de belabberde Wi-Fi op de campings er ook een bijdrage aan hebben geleverd.

Het was zware kost. Ik las achtereenvolgens Kerkgeschiedenis voor iedereen, Onderzoek alle dingen, En de aarde bracht voort en tot slot Oer. Het ging dus van kerkgeschiedenis naar wetenschap en geloof, van geloof naar de evolutie en tot slot een fictief evolutionair verhaal over ene Proton. Ja, die van net na de oerknal.

Maar liefst twee pagina’s in De Bunschoter van afgelopen vrijdag. Geen ingezonden brief, maar een advertorial. Dat wil zeggen, er is betaald voor deze ruimte in de lokale krant. Vermoedelijk heeft de redactie gemeend dat dit niet als een gewoon stukje opinie geplaatst kon worden. Terecht, want daarvoor is het stuk veel te lang. En zelfs op twee pagina's moest er een klein lettertype worden gebruikt. Was ik even blij met de opticien de me een leesgedeelte adviseerde.

De schrijver sluit af met het bericht dat dit stuk afkomstig is van een groep. Maar het schrijven in de ik-vorm geeft mij een ander gevoel.

Waar gaat dit over? Ja, ik weet het, niet iedereen heeft een abonnement op de vrijdag-editie van de Bunschoter. Ik raad je aan ergens een Bunschoter te scoren en het te lezen. Het circuleert ook al wel rond op twitter.

Samengevat kun je zeggen dat de schrijver moeite heeft met de vaccinatiedruk. Hij wil zich niet laten vaccineren en wordt er moe van dat hij nu in het verdachtenbankje gezet wordt. Hij ervaart een tweedeling in de samenleving en mensen zetten hem weg als wappie. Deze ervaring is natuurlijk erg vervelend. Niemand wil graag negatief weggezet worden, waar dan ook om.

Maak je geen zorgen. Ik ga je geen stemadvies geven. Je niet proberen over te halen op dezelfde partij te stemmen als waarop ikzelf ga stemmen. Maar ik wil je meenemen in mijn gedachten over gewetensvol stemmen. En de veel gestelde vraag of je als Christen op een seculiere partij kunt stemmen. Het Nederland Dagblad schreef onlangs: “Kerkgaande christenen waaieren uit over het hele politieke spectrum”.

Twee maanden geleden schreef ik een stukje over vaccinatie, complotdenkers en de overheid. Ik sta nog steeds achter datgene wat ik toen schreef. Maar toch is er iets veranderd.

In mijn stukje verdedigde ik het overheidsbeleid. Maar, nu twee maanden later, lukt me dat steeds minder goed. Een verschil met toen is dat ons bedrijf inmiddels al weer twee maanden gesloten is. Althans, deels. Onze reparatieafdeling mag doorgaan en we kunnen online nog wel wat verkoop genereren. En voor de zakelijke markt mogen we op afspraak werken.

Deze gedeeltelijke sluiting heeft mijn denken beïnvloed. Ik kan me nu meer inleven in de situatie van ondernemers waarvan hun winkel, café of restaurant helemaal gesloten is. Wat dit met je doet zal voor de één anders zijn dan voor de ander. Sommigen hebben misschien een flinke spaarpot, maar lang niet iedereen. En ja, de overheid injecteert veel geld in de economie door de steun. Maar ik ken vele kleine ondernemers die om allerlei redenen buiten de boot vallen. En vergeet het mentale deel ook niet.

Toch is dat niet het enige wat de verandering in mijn gedachten heeft veroorzaakt.

Ongeveer een jaar geleden schreef ik een stukje over de toen op handen zijnde scheuring in een lokale kerkgemeenschap. Een gemeenschap waar ik lang deelgenoot van was. Het artikel maakte veel los, het werd meer dan vijfduizend keer gelezen. Het risico van zulke lezersaantallen is dat de lat voor het schrijven hoog komt te liggen. Het moet wel ergens over gaan, anders wordt het niet gelezen. Misschien is het de ondernemer in mij, die zo denkt. Maar voor een blog als deze zou ik niet zo moeten denken. Het is mijn uitlaatklep en wie mee wil lezen is welkom.

Vorig weekend besloot de synode (landelijke vergadering) van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt dat vrouwen definitief alle taken in de kerken mogen vervullen, ook die van predikant, ouderling en diaken. Definitief, omdat dit in 2017 al was besloten, maar er nog tijd was om bezwaar te maken.

Als je dit leest als niet-insider kan ik me voorstellen dat je denkt “waar gáát dit over?”. Hoe hopeloos lopen jullie achter? Dat snap ik. Maar als je als kerken trouw wilt zijn aan de Bijbel, is het nog niet zo makkelijk om hier zomaar je goedkeuring aan te geven. Het niet toelaten tot deze taken (ambten genoemd) is nooit het achterstellen van de vrouw geweest, maar gezien als gehoorzaamheid aan de Bijbel, die wij Christenen als Gods Woord beschouwen.

Afgelopen zondag heb ik het boek ‘Stel je de hemel eens voor’ uitgelezen. Ik kocht het boek naar aanleiding van een preek van Jan Meijer op 8 maart in de Maranathakerk. Een preek op de laatste reguliere zondag dat we nog naar de kerk toe konden…

Een eerlijke vraag die ik mezelf en mijn vrouw Hannah laatst stelde was, wat we nu eigenlijk missen, nu we niet meer naar de kerkdienst toe kunnen. Onze gezamenlijke conclusie was: het samen zingen met de gemeente. De Bijbelse boodschap tot je nemen via je smart-tv is een prima alternatief. Sterker nog, voor mijn vrouw is dit beter te behappen. Ze kan zich dan veel beter concentreren dan in een kerkzaal. Maar het samen met honderden broers en zussen zingen, dat missen we vooral. Of dat nu begeleid wordt door een band of een orgel, het is een bijzonder gevoel om met zovelen te zingen voor de Koning.

Van de geloofsvoeding, geloofsbeleving en het uitdragen daarvan is de kerkdienst maar een klein stukje van een veel grotere taart. Zouden we de kerkdiensten wat overschat hebben de laatste jaren? Zit het niet veel meer in andere dingen? Het volgen van Jezus is zoveel meer dan wekelijks aanschuiven in een kerkbank.

Er is een beetje een karikatuur ontstaan over het zingen in de hemel. Alsof we daar tot in de eeuwigheid alleen maar aan het zingen zijn. Wat als je niet zo van zingen houdt, heb je dan pech? Of zouden ze daarboven het luisterlied inmiddels ook hebben ontdekt…

Dit is de vierde en laatste blog in een serie van vier naar aanleiding van de kerkscheuring in de Noorderkerk te Spakenburg.

Naar aanleiding van een recente preek van onze voorganger Jan Meijer kocht ik het boek Stel je de hemel eens voor van John Burke. Ik heb het boek nog niet uitgelezen. Ben pas bij hoofdstuk twee, maar vind het nu al een fascinerend boek.

In Stel je de hemel eens voor vergelijkt John Burke meer dan honderd aangrijpende verslagen van bijna-dood ervaringen met wat de Bijbel als antwoord geeft op onze meest indringende vragen over het leven na de dood: Zal ik daar mezelf zijn? Zal ik daar vrienden en geliefden terugzien? De schrijver laat zien hoe de meest voorkomende ervaringen steeds weer wijzen op het prachtig mooie beeld dat de Bijbel laat zien ten aanzien van het leven na de dood.

Juist als je sceptisch bent of helemaal niet gelooft, is dit boek een aanrader. Het is niet geschreven om te overtuigen, maar om je zelf na te laten denken en je conclusies te trekken.

Naar aanleiding van mijn recente schrijfsels zag ik een prachtige reactie op facebook voorbijkomen. Johnny van de Geest schreef: “Mijn dochter van 9 stelde mij de vraag waarom er zoveel kerksoorten zijn, als de eindbestemming toch hetzelfde is. Het is precies zoals in Johannes 14 staat.”

Dit is de derde blog in een serie van vier naar aanleiding van de kerkscheuring in de Noorderkerk te Spakenburg.

Mijn stukjes van 30 december en 9 maart hebben veel losgemaakt. Vooral kreeg ik massaal instemming, ook enkele kritische reacties. En dat is goed. Ik wil niet suggereren dat alleen ik de wijsheid in pacht heb. Ds. Haitse Sj. Wiersma heeft op de site van de nieuwe gemeente een reactie geschreven naar aanleiding van mijn stukjes. Hij heeft de link ook onder mijn post op Facebook gezet. Ook onderaan dit artikeltje staat de link.

Dit is de tweede blog in een serie van vier naar aanleiding van de kerkscheuring in de Noorderkerk te Spakenburg.

Wat zou het leven zijn zonder relaties? Eenzaamheid is een groot probleem onder ouderen. Maar niet alléén onder ouderen. Een mens kan niet zonder relaties. Dat is niet zo gek, want ik geloof dat God ons mensen naar Zijn beeld schiep. En laat die God nou een God van relaties zijn.

De meest moeilijk te begrijpen relatie is de Goddelijke drie-eenheid. Toch denk ik dat we daar niet al te ingewikkeld over moeten doen, doorgronden kunnen we dat nooit volledig. We kennen God de Vader, we kennen Jezus Christus die de volheid van het karakter van God liet zien, en de Heilige Geest. Alhoewel we met die laatste nog wel eens wat moeite hebben. Wij als gereformeerden hebben vaak te weinig aandacht voor het werk van de Geest. En onze charismatische broers en zussen denken soms dat de Geest los verkrijgbaar is. Oké, dat is misschien wat gechargeerd en een tikkie generaliserend…

Dit is de eerste blog in een serie van vier rond de perikelen van de (dreigende) kerkscheuring in de Noorderkerk te Spakenburg.

Eind december. Een tijd van terugkijken, want het jaar is weer bijna voorbij. Te veel om op te noemen waar ik God dankbaar voor ben. Mijn lieve gezin, fijne familie, goede vrienden. Een fijne kerkelijke gemeente. Recent een hele gave actie van de Stichting Vrienden voor Afrika. Een Glazen Huis op het spuiplein, waar ik aan mee mocht werken. Waar ik na vele jaren weer eens live radio kon maken. Wat was dat gaaf om te doen. En wat een prachtige opbrengst van bijna 50.000 euro.

Toch is niet alles rozengeur en maneschijn. Het leven zit vol barsten. Dankbaar dat ik ben dat we in familie en gezin geen moeilijke dingen hebben meegemaakt, raakt het je toch als je ziet hoeveel ziekte, dood en ellende er om je heen is. En gevolgen van kapotte relaties, die kennen we zelf ook. Je wilt dat liever geheeld zien, maar hoe dan? Zo aan het eind van het jaar denk je dan wel eens, zal ik er volgend jaar nog zijn? Ik weet niet hoelang mijn aardse tijdlijn doorloopt. En hoe zit dat met m’n dierbaren? Als ik voor m’n dierbaren en mezelf bid, gebruik ik vaak ‘het gebed van Jabes’. Hierin vraagt Jabes aan God of Hij hem rijkelijk wil zegenen en wil behoeden voor het kwaad. Niet als een formulegebed, maar als overgave aan God.

Jabes bad tot de God van Israël: 'Zegen mij: maak mijn grondgebied groot en bescherm me tegen het kwaad, zodat ik geen pijn hoef te lijden.' God gaf hem wat hij gevraagd had. (1 Kronieken 4:10)

Het feit dat dit gebed in de Bijbel staat, te midden van een geslachtregister, vind ik opmerkelijk en fascinerend tegelijk. Blijkbaar vond God het nodig om dit gebed in de Bijbel op te nemen. En dat grondgebied dan? Bid ik dan om een groter huis, of meer rijkdom? Ik laat dat ‘grondgebied’ maar gewoon aan God over. Ik laat Hem dat maar voor me invullen.

Ik ben een nieuwsgierig mens. Het interesseert me wat er speelt in de wereld. Daarom kijk ik dagelijks het NOS-journaal en raadpleeg vele nieuwsbronnen op internet.

Het interesseert me ook wat er speelt in de christelijke en kerkelijke wereld. Op CIP.nl, en ook in het Nederlands Dagblad lees ik veel artikelen die het nieuws uit de christelijke hoek vertellen en duiden. Als interkerkelijk denkend mens misschien wel logisch. Wil graag weten wat anderen denken en doen.

Maar dit heeft ook een keerzijde. Een keerzijde waar ik soms een beetje moe van wordt. Ik doel dan op christenen die vinden hoe iets ‘moet’. En vooral dat anderen dat dan ook moeten denken of doen.

(Het bovenstaande logo is van de GKv/NGK samenwerkingsgemeente te Heerde, ik ben zo vrij geweest dit als voorbeeld te gebruiken)

Op 1 mei 2004 was de PKN een feit. Na tientallen jaren van voorbereiding gingen de Gereformeerden, Luthersen en Hervormden op in de Protestantse Kerk in Nederland. Momenteel worden er voorbereidingen getroffen voor de fusie van de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) en de Nederlands Gereformeerde Kerken. In de toekomst misschien een fusie tussen het nieuw te vormen genootschap en de PKN?

Een mooie ontwikkeling. Kerken die in het verleden scheurden of op een eigen eilandje opereerden komen tot elkaar en gaan samen verder. Als ik het zo opschrijf, is het niet meer dan ‘mooi’ en dus een soort van ‘prima’. Doen ze het niet, dan is het ook goed.

Maar dat ligt bij kerken toch anders. Gisteravond zat ik even na te denken, onder het genot van een biertje en wat goede muziek. En opeens bekroop me een gedachte. In één zin samengevat:

Er bestaat niet één kerkgenootschap met bestaansrecht.

Ik las afgelopen weekend een column van Asha ten Broeke op de site van De Volkskrant. Over abortus. Al langere tijd wilde ik daar eens iets over schrijven, maar het kwam er niet van. Ook een stukje terughoudendheid was het. Het is zo’n gevoelig onderwerp. 

Met enige schroom schrijf ik door…

Maar nu moet ik eigenlijk wel eerst uit de kast komen. Een stoffige, oubollige kast. Volgens de schrijfster val ik namelijk onder de conservatieven. En ik ben ook nog Christen. Oei. Voordat je me nu direct diskwalificeert, lees toch maar even door.

Rouwverwerking. Wat gaan mensen daar verschillend mee om. Het is morgen (25 januari 2019) 15 jaar geleden dat mijn moeder overleed aan kanker. 50 jaar was ze. Een week voordat ze overleed ging ik het huis uit. Dat klinkt misschien gek, maar ik was eigenlijk al langer gebleven dan de bedoeling was. Op een zeker moment vroeg m'n moeder me waarom ik eigenlijk niet gewoon in mijn nieuwe huis ging wonen. Ze wist dat ze ging sterven en wilde het feit dat ik het ouderlijk huis verliet eigenlijk wel graag meemaken. Het typeerde m'n moeder. M'n huis was anderhalve kilometer verderop, dus ik was die laatste week eigenlijk niet minder thuis dan anders.

Veel belangrijke levensgebeurtenissen zijn gepasseerd zonder de aanwezigheid van mijn moeder. Ik denk dan vooral aan het krijgen van een relatie met Hannah, onze trouwdag en de geboorte van onze dochter Sarely Jainy. De tweede naam is een afgeleide van Jannie, mijn moeder.

Toch slijt het. Er zijn dagen, soms weken, dat ik niet aan m'n moeder denk. Gewoon omdat ik bezig ben met de dagelijkse dingen, gezin, werk, hobby, vrienden. Maar ik ken veel mensen die er (ook na 15 jaar) nog elke dag bij stilstaan en denken aan diegene die hun ontviel. Ik begrijp dat wel, maar ik zit nu eenmaal anders in elkaar. Mijn manier van doen doet niets af van de liefde die ik voor mijn moeder voel. 

In mijn vorige schrijfseltje over de terrassen en de sluitingstijden van de horeca haalde ik de zondag aan. Is het voor Christenen nu wel of geen verplichte rustdag? Het lijkt me goed daar eens wat op in te zoomen. Ik kan me nog wel die vraag herinneren die ik op de lagere school -ja, zo noemden we vroeger de basisschool- stelde. Waarom houden wij een soort van Sabbat op zondag? Ik kreeg er destijds nooit een bevredigend antwoord op. Later op Catechisatie -wekelijks onderwijs voor tieners in de kerk- ook niet.

Kolossenzen 2:16 (De Bijbel): "Laat niemand u iets voorschrijven op het gebied van eten en drinken of het vieren van feestdagen, nieuwemaan en sabbat. Dit alles is slechts een schaduw van wat komt - de werkelijkheid is Christus."

De terrassen in Spakenburg mogen nu tot 01.00 uur open blijven. Tot voor kort was dit 00.30 uur en mochten er na 00.00 uur geen consumpties meer verstrekt worden. Doordat de VVD -voor ruimere openingstijden van de horeca- samen met de ChristenUnie een coalitie heeft gevormd is dit verwezenlijkt. Wat de VVD niet voor elkaar kreeg was een verruiming van de sluitingstijden. Op dit moment mag je na 00.00 uur (wordt straks 01.00 uur) geen horecagelegenheid meer in, terwijl deze tot 02.00 uur open mogen blijven.