Begin dit jaar is mijn lieve vrouw Hannah geopereerd. Er moest een flinke vleesboom worden verwijderd. En haar baarmoeder. Heel ingrijpend is dat voor een vrouw. We wisten al wel dat het ook fysiek een zware operatie zou worden, het moest namelijk via een buikoperatie (de eerdere keizersnede) gebeuren. Toch zou je het voor chirurgen een routineoperatie kunnen noemen. Dat liep anders…
Tijdens de operatie ontstond er een bloeding, waarbij ze ruim drie en een halve liter bloed verloor. De operatie werd een race tegen de klok. Maar Godzijdank was de operatie toch geslaagd. Door de heftigheid van de operatie ging het herstel, vooral in het begin, moeizaam. Nu zijn we inmiddels ruim twee maanden verder en kunnen we zeggen dat het goed gaat. Ik wil graag ook van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken voor het medeleven. Een kaartje, een appje, jullie gebed. Nee, ze is nog niet de oude, maar goed op weg. Het was, vooral in het begin, een heftige periode. Ronduit zwaar. Voor Hannah, maar ook als partner was dit pittig. De eerste weken was ik mantelzorger. Je zou zo graag iets willen doen om dat herstelproces te versnellen. Maar je hebt hier geen controle over. Dat moet je uit handen geven. En die handen vaak vouwen.
"Is dat dan een garantie op een goede afloop?"
We hebben er de kracht voor gekregen. Wat is het, zeker in zo’n intensieve periode, waardevol om je vertrouwen te kunnen stellen op onze Schepper. Is dat dan een garantie op een goede afloop? Ja en nee. Want wat is een goede afloop? Ja, goed uit de operatie komen en herstellen. Maar wat als het anders was gelopen? Twintig jaar geleden overleed mijn moeder, na een ziekbed. Ze mocht slechts 50 jaar worden. Dat liep dus niet goed af. Maar toch, door het vertrouwen wat mijn moeder zelf had, en daardoor wij ook, is het voor haar wel goed gekomen. Ze moest afscheid nemen van ons, maar nam intrek in een van de vele woningen die de Heer Jezus ook voor haar klaar had gemaakt. En ze werd ook herenigd met haar (voor)ouders.
Sinds begin 2021 mag ik dienen als ouderling in de Maranathakerk. Tot november vorig jaar vooral als pastoraal ouderling, sinds december als beleidsouderling. Toen ik daarvoor werd gevraagd, was dat geen een-tweetje. Want, zoals inmiddels publiek bekend is, waren en zijn er spanningen binnen onze kerkelijke gemeente. Ik heb ervoor gebeden of ik deze stap wel moest zetten. Het werd me al snel duidelijk dat mijn taak toch daar lag. Enerzijds past een bestuurlijke taak wel bij mij, maar dit vond ik spannend.
"Ik vond dan ook ruimte om het op dat moment los te kunnen laten."
In heb het als pure genade ervaren dat de intensiteit van alles wat er gaande was ten tijde van Hannahs operatie een stuk minder was. Ik vond dan ook ruimte om het op dat moment los te kunnen laten. Pas toen Hannah weer min of meer vrij van mantelzorg kon functioneren nam de intensiteit weer toe. Flink toe. Want de aanloop naar de bekendmaking via een brief richting de gemeente was intensief.
Hoe gaat zoiets? Wat ik nu ga schrijven verbaast je misschien. Ik proef bij iedereen een oprecht verlangen om de kerk van de Heer te dienen. Maar de manier waarop, daar kun je soms fundamenteel anders tegenaan kijken. We vliegen elkaar echt niet in de haren. Deze kwestie maakt me klein. Ik ben me ervan bewust dat ook ik de wijsheid niet in pacht heb, maar daar wel onophoudelijk om moet vragen. Wijsheid met een hoofdletter. En dat bid ik voor alle betrokkenen.
"Het zal geen verrassing zijn dat ik zoiets heel wat fijner vond om te doen..."
De kerkgeschiedenis is er, helaas, een van scheuringen en brokken. Maar Godzijdank zie je soms herstel. Dan denk ik aan de recente hereniging van de Nederlands Gereformeerde Kerken en de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt), nu samen de NGK. Ik mocht plaatselijk betrokken zijn bij die hereniging. Het zal geen verrassing zijn dat ik zoiets heel wat fijner vond om te doen, dan betrokken te zijn in een situatie als nu in de Maranathakerk. Maar het maakt me ook wel weer hoopvol. Want bij God zijn alle dingen mogelijk. Ook herstel binnen de Maranathakerk.
"...als kerk weer een licht voor de wereld te zijn."
Het is mijn intense gebed dat onze Heer Jezus Zelf als een chirurg de operatie die plaats moet vinden in en aan de Maranathakerk, uitvoert. Dat wij allemaal, alle betrokkenen, bereid zijn om onze trots, onze eigen mening en ‘het zelf proberen te doen’ opzij te zetten. Naar elkaar te luisteren en voor en met elkaar te bidden. Dat we ons echt laten leiden door Gods heilige Geest. Dat de hele gemeente onophoudelijk bid om een geslaagde operatie en revalidatie. Om er weer gezond uit te komen en als kerk weer een licht voor de wereld te zijn. En het feest van de genade weer echt sámen te vieren.
"De goede woorden uit het bevestigingsformulier raakten me, meer dan ooit."
Afgelopen zondag werden er nieuwe ouderlingen en diakenen bevestigd. Broers en zussen die bereid zijn om onze gemeente te gaan dienen in naam van de Heer. Gehoor te geven aan een roeping. Ook in deze, voor onze gemeente, moeilijke tijd. Ik zie daarin iets van Gods zorg. Tijdens zo’n bevestigingsdienst worden ook altijd de al zittende ouderlingen en diakenen aangesproken. Een soort van herbevestiging. Ik heb dat als bemoedigend ervaren. De goede woorden uit het bevestigingsformulier raakten me, meer dan ooit. En gaven me weer goede moed om door te gaan en me te blijven inzetten, met en ondanks al mijn beperkingen en zwakheden. Maar hoopvol, in afhankelijkheid van de Heer van de kerk.
Bid je mee voor onze gemeente?
De kerk van alle tijden kent slechts één vaste grond
'T is Christus Die door lijden Zijn volk aan Zich verbond
Om haar als bruid te werven, kwam Hij ten hemel af
'T was Hij die door Zijn sterven aan haar het leven gaf
Uit ieder volk verkoren, toch in haar Heiland één
Is zij door Hem herboren, blijft dit haar kracht alleen
Eén geest, één vast vertrouwen, één doop, één heil'ge dis
Eén Heer, op wie te bouwen, haar troost en rijkdom is
Wij gaan de wereld in
Met hoop die overwint
Geen naam of macht heeft zo veel kracht
Als die van onze Heer
God houdt Zijn kerk in leven, hoe ook bespot, verdrukt
Door dwalingen omgeven, verscheurd, uiteengerukt
Al roepen van de torens, de wachters nog: "Hoe lang?"
Straks gaat de dag beginnen wordt klagen een gezang