Maar liefst vier boeken. In elf dagen. Ja, de vakantie is weer voorbij. Mocht je nu denken dat ik een boekenwurm ben, dat is niet zo. Niet dat ik me daarvoor zou schamen, maar ik wil eerlijk zijn. Nee, pas als ik vakantie heb, kom ik in een soort lees-modus terecht. Ik moet toegeven dat de belabberde Wi-Fi op de campings er ook een bijdrage aan hebben geleverd.

Het was zware kost. Ik las achtereenvolgens Kerkgeschiedenis voor iedereen, Onderzoek alle dingen, En de aarde bracht voort en tot slot Oer. Het ging dus van kerkgeschiedenis naar wetenschap en geloof, van geloof naar de evolutie en tot slot een fictief evolutionair verhaal over ene Proton. Ja, die van net na de oerknal.

Maar liefst twee pagina’s in De Bunschoter van afgelopen vrijdag. Geen ingezonden brief, maar een advertorial. Dat wil zeggen, er is betaald voor deze ruimte in de lokale krant. Vermoedelijk heeft de redactie gemeend dat dit niet als een gewoon stukje opinie geplaatst kon worden. Terecht, want daarvoor is het stuk veel te lang. En zelfs op twee pagina's moest er een klein lettertype worden gebruikt. Was ik even blij met de opticien de me een leesgedeelte adviseerde.

De schrijver sluit af met het bericht dat dit stuk afkomstig is van een groep. Maar het schrijven in de ik-vorm geeft mij een ander gevoel.

Waar gaat dit over? Ja, ik weet het, niet iedereen heeft een abonnement op de vrijdag-editie van de Bunschoter. Ik raad je aan ergens een Bunschoter te scoren en het te lezen. Het circuleert ook al wel rond op twitter.

Samengevat kun je zeggen dat de schrijver moeite heeft met de vaccinatiedruk. Hij wil zich niet laten vaccineren en wordt er moe van dat hij nu in het verdachtenbankje gezet wordt. Hij ervaart een tweedeling in de samenleving en mensen zetten hem weg als wappie. Deze ervaring is natuurlijk erg vervelend. Niemand wil graag negatief weggezet worden, waar dan ook om.

Maak je geen zorgen. Ik ga je geen stemadvies geven. Je niet proberen over te halen op dezelfde partij te stemmen als waarop ikzelf ga stemmen. Maar ik wil je meenemen in mijn gedachten over gewetensvol stemmen. En de veel gestelde vraag of je als Christen op een seculiere partij kunt stemmen. Het Nederland Dagblad schreef onlangs: “Kerkgaande christenen waaieren uit over het hele politieke spectrum”.

Twee maanden geleden schreef ik een stukje over vaccinatie, complotdenkers en de overheid. Ik sta nog steeds achter datgene wat ik toen schreef. Maar toch is er iets veranderd.

In mijn stukje verdedigde ik het overheidsbeleid. Maar, nu twee maanden later, lukt me dat steeds minder goed. Een verschil met toen is dat ons bedrijf inmiddels al weer twee maanden gesloten is. Althans, deels. Onze reparatieafdeling mag doorgaan en we kunnen online nog wel wat verkoop genereren. En voor de zakelijke markt mogen we op afspraak werken.

Deze gedeeltelijke sluiting heeft mijn denken beïnvloed. Ik kan me nu meer inleven in de situatie van ondernemers waarvan hun winkel, café of restaurant helemaal gesloten is. Wat dit met je doet zal voor de één anders zijn dan voor de ander. Sommigen hebben misschien een flinke spaarpot, maar lang niet iedereen. En ja, de overheid injecteert veel geld in de economie door de steun. Maar ik ken vele kleine ondernemers die om allerlei redenen buiten de boot vallen. En vergeet het mentale deel ook niet.

Toch is dat niet het enige wat de verandering in mijn gedachten heeft veroorzaakt.

Ongeveer een jaar geleden schreef ik een stukje over de toen op handen zijnde scheuring in een lokale kerkgemeenschap. Een gemeenschap waar ik lang deelgenoot van was. Het artikel maakte veel los, het werd meer dan vijfduizend keer gelezen. Het risico van zulke lezersaantallen is dat de lat voor het schrijven hoog komt te liggen. Het moet wel ergens over gaan, anders wordt het niet gelezen. Misschien is het de ondernemer in mij, die zo denkt. Maar voor een blog als deze zou ik niet zo moeten denken. Het is mijn uitlaatklep en wie mee wil lezen is welkom.

Vorig weekend besloot de synode (landelijke vergadering) van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt dat vrouwen definitief alle taken in de kerken mogen vervullen, ook die van predikant, ouderling en diaken. Definitief, omdat dit in 2017 al was besloten, maar er nog tijd was om bezwaar te maken.

Als je dit leest als niet-insider kan ik me voorstellen dat je denkt “waar gáát dit over?”. Hoe hopeloos lopen jullie achter? Dat snap ik. Maar als je als kerken trouw wilt zijn aan de Bijbel, is het nog niet zo makkelijk om hier zomaar je goedkeuring aan te geven. Het niet toelaten tot deze taken (ambten genoemd) is nooit het achterstellen van de vrouw geweest, maar gezien als gehoorzaamheid aan de Bijbel, die wij Christenen als Gods Woord beschouwen.

Afgelopen zondag heb ik het boek ‘Stel je de hemel eens voor’ uitgelezen. Ik kocht het boek naar aanleiding van een preek van Jan Meijer op 8 maart in de Maranathakerk. Een preek op de laatste reguliere zondag dat we nog naar de kerk toe konden…

Een eerlijke vraag die ik mezelf en mijn vrouw Hannah laatst stelde was, wat we nu eigenlijk missen, nu we niet meer naar de kerkdienst toe kunnen. Onze gezamenlijke conclusie was: het samen zingen met de gemeente. De Bijbelse boodschap tot je nemen via je smart-tv is een prima alternatief. Sterker nog, voor mijn vrouw is dit beter te behappen. Ze kan zich dan veel beter concentreren dan in een kerkzaal. Maar het samen met honderden broers en zussen zingen, dat missen we vooral. Of dat nu begeleid wordt door een band of een orgel, het is een bijzonder gevoel om met zovelen te zingen voor de Koning.

Van de geloofsvoeding, geloofsbeleving en het uitdragen daarvan is de kerkdienst maar een klein stukje van een veel grotere taart. Zouden we de kerkdiensten wat overschat hebben de laatste jaren? Zit het niet veel meer in andere dingen? Het volgen van Jezus is zoveel meer dan wekelijks aanschuiven in een kerkbank.

Er is een beetje een karikatuur ontstaan over het zingen in de hemel. Alsof we daar tot in de eeuwigheid alleen maar aan het zingen zijn. Wat als je niet zo van zingen houdt, heb je dan pech? Of zouden ze daarboven het luisterlied inmiddels ook hebben ontdekt…

Dit is de vierde en laatste blog in een serie van vier naar aanleiding van de kerkscheuring in de Noorderkerk te Spakenburg.

Naar aanleiding van een recente preek van onze voorganger Jan Meijer kocht ik het boek Stel je de hemel eens voor van John Burke. Ik heb het boek nog niet uitgelezen. Ben pas bij hoofdstuk twee, maar vind het nu al een fascinerend boek.

In Stel je de hemel eens voor vergelijkt John Burke meer dan honderd aangrijpende verslagen van bijna-dood ervaringen met wat de Bijbel als antwoord geeft op onze meest indringende vragen over het leven na de dood: Zal ik daar mezelf zijn? Zal ik daar vrienden en geliefden terugzien? De schrijver laat zien hoe de meest voorkomende ervaringen steeds weer wijzen op het prachtig mooie beeld dat de Bijbel laat zien ten aanzien van het leven na de dood.

Juist als je sceptisch bent of helemaal niet gelooft, is dit boek een aanrader. Het is niet geschreven om te overtuigen, maar om je zelf na te laten denken en je conclusies te trekken.

Naar aanleiding van mijn recente schrijfsels zag ik een prachtige reactie op facebook voorbijkomen. Johnny van de Geest schreef: “Mijn dochter van 9 stelde mij de vraag waarom er zoveel kerksoorten zijn, als de eindbestemming toch hetzelfde is. Het is precies zoals in Johannes 14 staat.”

Dit is de derde blog in een serie van vier naar aanleiding van de kerkscheuring in de Noorderkerk te Spakenburg.

Mijn stukjes van 30 december en 9 maart hebben veel losgemaakt. Vooral kreeg ik massaal instemming, ook enkele kritische reacties. En dat is goed. Ik wil niet suggereren dat alleen ik de wijsheid in pacht heb. Ds. Haitse Sj. Wiersma heeft op de site van de nieuwe gemeente een reactie geschreven naar aanleiding van mijn stukjes. Hij heeft de link ook onder mijn post op Facebook gezet. Ook onderaan dit artikeltje staat de link.

Dit is de tweede blog in een serie van vier naar aanleiding van de kerkscheuring in de Noorderkerk te Spakenburg.

Wat zou het leven zijn zonder relaties? Eenzaamheid is een groot probleem onder ouderen. Maar niet alléén onder ouderen. Een mens kan niet zonder relaties. Dat is niet zo gek, want ik geloof dat God ons mensen naar Zijn beeld schiep. En laat die God nou een God van relaties zijn.

De meest moeilijk te begrijpen relatie is de Goddelijke drie-eenheid. Toch denk ik dat we daar niet al te ingewikkeld over moeten doen, doorgronden kunnen we dat nooit volledig. We kennen God de Vader, we kennen Jezus Christus die de volheid van het karakter van God liet zien, en de Heilige Geest. Alhoewel we met die laatste nog wel eens wat moeite hebben. Wij als gereformeerden hebben vaak te weinig aandacht voor het werk van de Geest. En onze charismatische broers en zussen denken soms dat de Geest los verkrijgbaar is. Oké, dat is misschien wat gechargeerd en een tikkie generaliserend…

Dit is de eerste blog in een serie van vier rond de perikelen van de (dreigende) kerkscheuring in de Noorderkerk te Spakenburg.

Eind december. Een tijd van terugkijken, want het jaar is weer bijna voorbij. Te veel om op te noemen waar ik God dankbaar voor ben. Mijn lieve gezin, fijne familie, goede vrienden. Een fijne kerkelijke gemeente. Recent een hele gave actie van de Stichting Vrienden voor Afrika. Een Glazen Huis op het spuiplein, waar ik aan mee mocht werken. Waar ik na vele jaren weer eens live radio kon maken. Wat was dat gaaf om te doen. En wat een prachtige opbrengst van bijna 50.000 euro.

Toch is niet alles rozengeur en maneschijn. Het leven zit vol barsten. Dankbaar dat ik ben dat we in familie en gezin geen moeilijke dingen hebben meegemaakt, raakt het je toch als je ziet hoeveel ziekte, dood en ellende er om je heen is. En gevolgen van kapotte relaties, die kennen we zelf ook. Je wilt dat liever geheeld zien, maar hoe dan? Zo aan het eind van het jaar denk je dan wel eens, zal ik er volgend jaar nog zijn? Ik weet niet hoelang mijn aardse tijdlijn doorloopt. En hoe zit dat met m’n dierbaren? Als ik voor m’n dierbaren en mezelf bid, gebruik ik vaak ‘het gebed van Jabes’. Hierin vraagt Jabes aan God of Hij hem rijkelijk wil zegenen en wil behoeden voor het kwaad. Niet als een formulegebed, maar als overgave aan God.

Jabes bad tot de God van Israël: 'Zegen mij: maak mijn grondgebied groot en bescherm me tegen het kwaad, zodat ik geen pijn hoef te lijden.' God gaf hem wat hij gevraagd had. (1 Kronieken 4:10)

Het feit dat dit gebed in de Bijbel staat, te midden van een geslachtregister, vind ik opmerkelijk en fascinerend tegelijk. Blijkbaar vond God het nodig om dit gebed in de Bijbel op te nemen. En dat grondgebied dan? Bid ik dan om een groter huis, of meer rijkdom? Ik laat dat ‘grondgebied’ maar gewoon aan God over. Ik laat Hem dat maar voor me invullen.

Ik ben een nieuwsgierig mens. Het interesseert me wat er speelt in de wereld. Daarom kijk ik dagelijks het NOS-journaal en raadpleeg vele nieuwsbronnen op internet.

Het interesseert me ook wat er speelt in de christelijke en kerkelijke wereld. Op CIP.nl, en ook in het Nederlands Dagblad lees ik veel artikelen die het nieuws uit de christelijke hoek vertellen en duiden. Als interkerkelijk denkend mens misschien wel logisch. Wil graag weten wat anderen denken en doen.

Maar dit heeft ook een keerzijde. Een keerzijde waar ik soms een beetje moe van wordt. Ik doel dan op christenen die vinden hoe iets ‘moet’. En vooral dat anderen dat dan ook moeten denken of doen.

(Het bovenstaande logo is van de GKv/NGK samenwerkingsgemeente te Heerde, ik ben zo vrij geweest dit als voorbeeld te gebruiken)

Op 1 mei 2004 was de PKN een feit. Na tientallen jaren van voorbereiding gingen de Gereformeerden, Luthersen en Hervormden op in de Protestantse Kerk in Nederland. Momenteel worden er voorbereidingen getroffen voor de fusie van de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) en de Nederlands Gereformeerde Kerken. In de toekomst misschien een fusie tussen het nieuw te vormen genootschap en de PKN?

Een mooie ontwikkeling. Kerken die in het verleden scheurden of op een eigen eilandje opereerden komen tot elkaar en gaan samen verder. Als ik het zo opschrijf, is het niet meer dan ‘mooi’ en dus een soort van ‘prima’. Doen ze het niet, dan is het ook goed.

Maar dat ligt bij kerken toch anders. Gisteravond zat ik even na te denken, onder het genot van een biertje en wat goede muziek. En opeens bekroop me een gedachte. In één zin samengevat:

Er bestaat niet één kerkgenootschap met bestaansrecht.

Ik las afgelopen weekend een column van Asha ten Broeke op de site van De Volkskrant. Over abortus. Al langere tijd wilde ik daar eens iets over schrijven, maar het kwam er niet van. Ook een stukje terughoudendheid was het. Het is zo’n gevoelig onderwerp. 

Met enige schroom schrijf ik door…

Maar nu moet ik eigenlijk wel eerst uit de kast komen. Een stoffige, oubollige kast. Volgens de schrijfster val ik namelijk onder de conservatieven. En ik ben ook nog Christen. Oei. Voordat je me nu direct diskwalificeert, lees toch maar even door.

Een van de manieren om mijn moeder te blijven herinneren, is het delen van het verhaal dat ik twee jaar na haar overlijden schreef. Ik publiceerde dit verhaal voor het eerst op 25 januari 2014, tien jaar na haar overlijden. In 2019 herschreef ik het verhaal en voegde ik een inleiding toe, waarna ik het als een nieuwe blog plaatste op 24 januari 2019. Sindsdien heb ik het verhaal vaker gedeeld via Facebook.

“Geloven is geen welvaartsevangelie of een garantie op goede gezondheid.”

Nu is het 25 januari 2025. Precies 21 jaar geleden, op 25 januari 2004, overleed mijn moeder, Jannie Koelewijn, aan de gevolgen van kanker. Ze werd op 3 januari 2004 nog vijftig jaar. Nu, op deze bijzondere dag, heb ik geprobeerd om het verhaal nog wat leesbaarder te maken binnen de oorspronkelijke blogpost. Niet om de essentie te veranderen. Het is gebeurd zoals het is gebeurd. Dit verhaal is een eerbetoon aan haar, haar geloof, haar kracht, en alles wat ze voor mij betekend heeft. En niet in de laatste plaats een eerbetoon aan de Heer.

Geloven in God is geen welvaartsevangelie of een garantie op goede gezondheid. Ja, ik vraag dagelijks om Gods bescherming voor mijn gezin en mij en bid vaak het gebed van Jabes. Maar God die je draagt door zo’n periode heen, is zo bijzonder om mee te maken. Bij geloofstwijfel lees ik soms zelf dit In Memoriam terug, om het weer in herinnering te brengen.

In mijn vorige schrijfseltje over de terrassen en de sluitingstijden van de horeca refereerde ik aan de zondagsrust. Is het voor Christenen nu wel of geen verplichte rustdag? Het lijkt me goed daar eens wat verder op in te zoomen. Ik kan me nog wel die vraag herinneren die ik ooit op de lagere school -ja, zo noemden we vroeger de basisschool- stelde: waarom houden wij een soort Sabbat op zondag? Ik kreeg er nooit een bevredigend antwoord op. Later op Catechisatie -onderwijs in de kerk- ook niet.

Kolossenzen 2:16 (De Bijbel): "Laat niemand u iets voorschrijven op het gebied van eten en drinken of het vieren van feestdagen, nieuwemaan en sabbat. Dit alles is slechts een schaduw van wat komt - de werkelijkheid is Christus."

De terrassen in Spakenburg mogen nu tot 01.00 uur open blijven. Tot voor kort was dit 00.30 uur en mochten er na 00.00 uur geen consumpties meer verstrekt worden. Doordat de VVD -voor ruimere openingstijden van de horeca- samen met de ChristenUnie een coalitie heeft gevormd is dit verwezenlijkt. Wat de VVD niet voor elkaar kreeg was een verruiming van de sluitingstijden. Op dit moment mag je na 00.00 uur (wordt straks 01.00 uur) geen horecagelegenheid meer in, terwijl deze tot 02.00 uur open mogen blijven. 

Onlangs sprak ik Jaap Koelewijn van Fides Studiebegeleiding bij mij in de winkel. We kletsten wat over mijn vorige stukje 'Concurrentie Allergie'. Hij schreef een tijdje geleden over 'Home is where my WiFi is'. En gaf er zelfs een workshop over. Kort gezegd ging het erover wat het met de mens anno 2018 doet als je een paar dagen helemaal offline gaat. Of eigenlijk wat het doet als je de hele tijd online bent.

Als je in ons dorp de parkeerkelder inrijdt, valt de 4G verbinding weg. Ik betrap mezelf er dan wel eens op dat ik dat best irritant vindt. Terwijl ik zo'n 3 minuten later al weer verbinding heb! Is internet al net zo belangrijk geworden als 220 Volt? Voor bedrijven sowieso. Onze kassa werkt niet zonder internet. Dat vind ik nog wel uit te leggen, want dan is het inderdaad net zo belangrijk als de stroomaansluiting.

Ruim tien jaar geleden namen wij Bike Totaal Steven Koelewijn over van mijn vader Steven Koelewijn en mijn neef Lammert Boekhout. Wat is er veel veranderd in die afgelopen jaren. Toen we in 2007 begonnen was internetwinkelen al wel een feit, maar in de fietsenbranche was het wat dat betreft nog relatief stil. 

Hoe anders is dat vandaag. Grote spelers als Fietsenwinkel.nl en Stella bedienen inmiddels een groot deel van de markt. Hoe gaan wij hiermee om? 

De Nederlandse Publiek Omroep. Daar is al zoveel over geschreven, moet ik dat nou ook nog doen? Tja, media heeft nu eenmaal m'n interesse. Niet zo gek, al vanaf 1996 ben ik betrokken bij de Lokale Omroep Spakenburg en sinds 2015 heb ik ook nog een eigen muziekradiostation. Oké, via internet, maar dat heeft iedereen inmiddels overal beschikbaar. 

Maar goed, de NPO. Een overkoepelend orgaan van de publieke omroepen, welke weer het resultaat zijn van de verzuiling. De rode VARA, de progressieve VPRO. Dat is de Vrijzinnig Protestantse Radio Omroep, wist je dat? Vrijzinnig, ja. Maar protestants?

Dit jaar wordt The Passion voor de achtste keer uitgevoerd en uitgezonden. Miljoenen kijkers zien het tweeduizend jaar oude verhaal van Jezus’ laatste uren in een modern jasje. Een mooi evenement! Mede door The Passion weten inmiddels veel meer mensen dan acht jaar geleden dat het Paasverhaal z’n oorsprong niet heeft in een of andere haas en wat verstopte eieren.

Het recente synodebesluit van de GKV om alle ambten open te stellen voor vrouwen roept onvermijdelijk discussie op. Hoe kan een standpunt wat al sinds jaar en dag verdedigd wordt, nu 180 graden draaien? Voordat u meteen verder leest om te kijken waar ik sta, roep ik maar vast; ik ben er niet op tegen. Op een schaal van 1 tot 10, zit ik ergens bij 7. Een gematigd voorstander dus. Het is niet per se mijn bedoeling om het besluit nu te gaan verdedigen, maar ik wil u even meenemen in mijn gedachten.

In memoriam: Jannie Koelewijn, mijn lieve moeder… Geb. 3-1-1954 Overl. 25-1-2004

September 2002. Mijn moeder had de afgelopen maanden veel pijn. Na enige onderzoeken bleek er sprake te zijn van een kieste. Op zich niets ernstigs volgens de artsen. Maar de pijn bleef. Toen is er voor alle zekerheid een scan gemaakt die uitsluitsel moest geven. Hierop was wel iets te zien wat niet klopte -een zwart plekje- maar nog geen reden tot echte paniek. Er zou een punctie worden genomen, dan wisten we hoe en wat. Uiteraard begonnen we ons wel een beetje zorgen te maken, want het zal toch niets ernstigs zijn? Na een aantal weken zou de uitslag komen, maar sneller dan verwacht -in november was het- moest m’n moeder bij de specialist komen die haar had onderzocht. Mijn vader en moeder gingen naar het ziekenhuis, ikzelf was gewoon aan het werk in de fietsenwinkel. Althans gewoon… Met een gevoel van angst, want wat stond m’n moeder en ons te wachten?