Het is Pasen. Het is Goede Vrijdag geweest. The Passion is weer uitgezonden, afgelopen donderdag, dat inmiddels tot een traditie behoort. Mooi hoor, zo’n muzikaal evenement op televisie. De bekendheid van het Paasverhaal in het publieke domein is erdoor gegroeid. Al is het ook een beetje vreemd: miljoenen mensen beleven een verhaal mee waarvan ze diep van binnen denken dat het niet waar is.

“Als iemands werk verbrandt, zal hij de gevolgen dragen; hijzelf zal echter worden gered, maar door het vuur heen.” 1 Korinthiërs 3:15 (NBV21)

Theoloog Reinier Sonneveld stelt in zijn boek Het einde van de Hel dat de hel niet eeuwig hoeft te zijn en dat ook de vroege kerk openstond voor de gedachte dat uiteindelijk iedereen gered kan worden. Reinier Sonneveld is inmiddels overtuigd universalist (iemand die gelooft dat uiteindelijk iedereen wordt gered) en daarin redelijk stellig, blijkt uit zijn boek. En dat roept reacties op, zowel instemming als felle kritiek. Toch vind ik het moedig dat hij dit thema bespreekt. Want is dat niet wat geloof ook mag zijn? Een zoektocht, een worsteling met grote vragen, zonder angst om direct als dwaalleraar te worden weggezet? Want ook die worsteling komt in het boek op een oprechte manier naar voren.

Half december. Het jaar is bijna voorbij. Bewust of onbewust kijk je dan vaak toch even terug. Als ik dat bewust doe, springen er een paar gebeurtenissen uit. Niet per se alleen positief. Begin dit jaar moest mijn vrouw Hannah geopereerd worden. Ik schreef er eerder over. Er waren spanningen in onze kerkelijke gemeente. Ik schreef er eerder over. Maar ook schreef ik vanuit ons familiebedrijf, in het bijzonder over het fenomeen fietslease. En veel breder dan mijn eigen leven: oorlog in het Midden-Oosten.

Ik neem me voor om je komend jaar, Deo Volente, eens mee te nemen in de geschiedenis van ons bedrijf. We zijn bezig om een mooie aanbiedmap te laten maken waarin ook een tijdlijn komt te staan. Een prachtige gelegenheid om me te verdiepen in die geschiedenis die teruggaat tot 1937. Maar in deze blog blik ik terug op een ander thema: de spanningen in de Maranathakerk. Dit drukte een behoorlijke stempel op het kerkelijke werk.

Een onderwerp waarover ik al heel lang wilde schrijven. Maar ja, het ligt gevoelig. Sommigen wijzen alles en iedereen af die ook maar iets positiefs over LHBTI+ zegt. Anderen zijn weer zo pro, dat men iedereen die kritisch is over de manier waarop dit in kerken aandacht krijgt als intolerant wegzet.

Op mijn persoonlijke website schrijf ik vaak over mijn geloof en hoe ik dat in mijn leven toepas. Deze keer eens wat anders. Ik vertel je graag eens iets over een ‘product’ uit onze fietsenwinkels: het fietsleaseplan. In onze winkels van Bike Totaal Steven Koelewijn spreken we regelmatig mensen, zowel werkgevers als werknemers, die geïnteresseerd zijn, maar ook hun twijfels hebben. Want ja, wat is de échte prijs? Zit er ergens een addertje onder het gras? Mijn antwoord: nee, fietslease is echt zo eenvoudig als het klinkt en heeft geen addertjes. Daarom neem ik je mee in hoe het werkt en waarom het een interessante keuze kan zijn.

Bij het NOS-jaaroverzicht van 1978 is te lezen: “Na eindeloos overleg, de Israëlische bezetting van Zuid-Libanon en een zware Palestijnse aanslag, ondertekenen Israël en Egypte in Amerika het historische Camp David-akkoord: de oorlog tussen de twee landen is voorbij en Israël geeft de in 1967 bezette Sinaï-woestijn terug aan Egypte.” Je zou vele jaaroverzichten kunnen vinden waarin wel iets geschreven is over Israël in een conflictsituatie. Houdt het ooit op?

Zo af en toe kom ik op internet een en ander tegen over de platte-aarde theorie. Soms gekscherend en een beetje de draak ermee stekend, soms bloedserieus. Hoewel ik het oprecht een compleet absurd idee vind, ben ik wel gefascineerd door de gedachtegang erachter. Wat drijft iemand om vast te houden aan zo’n overtuiging? Vooral de vraag waarom je zou geloven dat een wereldwijde samenzwering ons collectief voor de gek houdt. Ik vraag dan, richting de aanhangers van die theorie: wat zou de reden zijn om ons collectief voor de gek te houden? Waarom zou men ooit bedacht hebben dat de mensheid hierover voorgelogen moest worden?

Een mooie tekst hè, op dat kaartje? En toch... Ik heb ik er moeite mee als er te pas en te onpas met dit soort teksten gestrooid wordt. Want God is zoveel meer dan 'jouw hulp'.

Sinds 2021 mag ik onze gemeente dienen als ouderling. De eerste tweeënhalf jaar als pastoraal ouderling en sinds eind 2023 als beleidsouderling. Die eerste jaren waren mooi. Wat heb ik, vaak samen met een diaken, waardevolle gesprekken gehad bij mensen thuis. Dankbaarheid overheerst vanuit die periode. Ook toen speelden er op de achtergrond wel dingen, maar ik was daar minder actief mee bezig. Dat was immers vooral voor de beleidsouderlingen.

Begin dit jaar is mijn lieve vrouw Hannah geopereerd. Er moest een flinke vleesboom worden verwijderd. En haar baarmoeder. Heel ingrijpend is dat voor een vrouw. We wisten al wel dat het ook fysiek een zware operatie zou worden, het moest namelijk via een buikoperatie (de eerdere keizersnede) gebeuren. Toch zou je het voor chirurgen een routineoperatie kunnen noemen. Dat liep anders…

Nederland heeft gekozen. Wat velen al wel een beetje zagen aankomen, winst voor de PVV, werd overtroffen door de 35 zetels van de exitpoll. En de day after nog eens 2 zetels erbij. Hupsakee, naar 37 zetels. Links Nederland werd wakker met een kater…

Ik twijfelde of ik hier iets over ging schrijven. Want zovelen gingen mij voor. De kranten en het internet zijn al volgeschreven met beschouwingen over wat er in ons land is gebeurd. Wat kan ik daar nog aan toe voegen? Laat ik het persoonlijk houden en je meenemen in mijn eigen gedachten over de Nederlandse politiek en de nieuwe werkelijkheid daarin.

Verschillende titels gaan door mijn hoofd voor dit schrijfseltje. De reden is dat ik drie onderwerpen in mijn hoofd heb om over te schrijven. Maar om nu even in korte tijd drie blogs te schrijven… Dan leg ik mezelf misschien te veel druk op. Laat ik eens proberen om de drie onderwerpen in één blog te persen. Of is dat nog lastiger? Het liefst wil ik in één blog niet voorbij de 1000 woorden gaan…
 
Ik ga het proberen. De titel van deze blog zou overigens kunnen suggereren dat het ook nog over het tegenvallende weer van deze zomer gaat. Nee, dat niet.

Afgelopen zondagavond plaatste ik een stukje op mijn website over de eenwording van twee kerkverbanden. De NGK en ‘mijn’ GKv vormen sinds 1 mei samen de Nederlandse Gereformeerde Kerken. Iets wat mij blij en dankbaar stemt.

Dat niet iedereen enthousiast zou zijn was voor mij geen verassing. Wat me wel verraste was de column van M. van Reenen, predikant van de Hersteld Hervormde Kerk op Urk. Te lezen op de website CVandaag. Boven die column staat zijn foto, vandaar dat ik deze ook bij mijn stukje plaats. In het kort komt het erop neer dat Van Reenen niet blij is met deze fusie, omdat de voorheen ‘strakke’ GKv in zijn ogen is opgeschoven richting de ‘progressieve’ NGK. Hij zet, naar mijn mening, een karikatuur neer van het nieuwe kerkverband. We zijn in zijn ogen te licht, te progressief bevonden. Hij realiseert zich heel goed dat hij roet in het eten gooit bij het ‘feestje’, want dat zegt hij ook in zijn column.

De Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) en de Nederlands Gereformeerde Kerken zijn vanaf vandaag gefuseerd. In mijn blog van 14 juni 2017 schreef ik dat ik het mooi zou vinden als de grootste groep zou opgaan in de kleinste groep. Qua naam van het nieuw te vormen kerkgenootschap dan. Ik kon toen nog niet weten dat de uiteindelijke naam de ‘Nederlandse Gereformeerde Kerken’ zou worden. Een detail verschil met de toegevoegde ‘e’. Taalkundig klopt dit beter. Mooi. Anderzijds zou een compleet nieuwe naam ook prima zijn geweest. Maar goed, die naam is niet het belangrijkste.

"Ik weet niet beter. Het is me met de paplepel ingegoten. Ik heb het ook altijd verdedigd en m’n best gedaan om er naar te leven. Oké, ergens in het jaar 2000 was ik het nagenoeg kwijt, maar het kwam terug. En deze website? Die bestaat bij de gratie ervan.

Het geloof. En niet zomaar een geloof. Nee, hét geloof. In de God van de Bijbel, in Jezus Christus. Eén keer in de twee weken is er een mannenkring bij mij thuis waar we met elkaar het geloof delen. Ik ben zelfs ouderling in de Maranathakerk. Nog wel. Maar het is weg. Alsof het me door de vingers is geglipt. Ik zal komende week ontheffing moeten aanvragen uit mijn functie als ouderling… En weet je wat zo erg is? Ik moet een belofte breken. Ik had mijn in 2004 overleden moeder namelijk beloofd om Jezus te blijven volgen. Maar ik geloof niet meer."

Dag mam!

Ik vond hier altijd wel wat van. Zo’n groet aan een overledene. Nooit mijn ding geweest. Ongemakkelijk. Was het mijn nuchterheid? Het idee dat je het toch niet kon horen? Je bent immers dood. Of het nu op je begrafenis was of later, nooit kwam het in me op om je aan te spreken.

Het is komende woensdag (25 januari) 19 jaar geleden dat je ons ontviel. God, wat is er in die 19 jaar veel gebeurd. God? Ja, daar kom ik nog op terug.

In die afgelopen jaren heb ik bijgeleerd. Ben ik steeds beter gaan begrijpen dat rouwverwerking zich in allerlei verschillende vormen aandient. Voor de één is dat het wekelijks bezoeken van het graf. Sorry mam, ik kom weinig op die plek. Het was dan wel de laatste plek waar we je lichaam hebben achtergelaten, maar ik vind er niet zoveel. Mijn herinnering aan je leven hier bevindt zich in mijzelf.

Hij stopt ermee. "Het is mooi geweest, het is klaar." Woorden van Gert-Jan Segers van de ChristenUnie.

Je kent het wel, je zit tv te kijken en pakt je telefoon om even je social media te checken. Een moment dat de tv je niet genoeg vasthoudt om te blijven kijken. Voordat je nu denkt dat mijn telefoon aan m’n hand is vastgegroeid, wees gerust, dat is niet zo. Zo actief ben ik helemaal niet met social media. Ik lees ook meer dan dat ik post. Ik vind het soms wel vermakelijk om Twitterberichten te lezen. Gelukkig ben ik nuchter genoeg om Twitter niet als representatief voor de gehele bevolking te zien, want dan was het wel heel slecht gesteld met de samenleving.

Het is alweer even geleden dat er op deze website een artikeltje van mijn hand verscheen. Voor degenen die hoopten op een nieuw stukje over allerlei ontwikkelingen binnen Christelijk en/of kerkelijk Nederland moet ik nu even teleurstellen. Komt er wel weer hoor!

Voor de nieuwe lezer - welkom, trouwens! - misschien even toelichten. Ik ben overtuigd Christen. Althans, meestal. Daar schrijf ik vaak over. Er is op deze website genoeg over te lezen.

Dit keer werd mijn aandacht getrokken door een column op de website Tweewieler.nl, de online omgeving van het vakblad Tweewieler. Helaas is het voor niet-leden niet te zien. Maar een account is zo aangemaakt. Ik kon het niet laten hierover in de pen te klimmen. Achter de login is het hier te lezen: Column Ron Haker.

Sinds enige jaren sponsoren wij een kindje via Compassion. Sandra heet ze. Voor een kleine bijdrage per maand helpen we een kind én het gezin om het iets beter te hebben. Normaal ben ik wars van het 'laten zien wat wij o zo goed doen'. Laat ons dat maar in stilte doen. De reden dat ik nu een uitzondering maak is dat ik onlangs door Compassion Nederland ben benaderd om mee te helpen sponsoren te vinden. In het bijzonder voor Nisa. Zij is 2 jaar en woont samen met haar ouders in Indonesië. 

Kinderen zijn de onzichtbare slachtoffers van COVID-19. Onderwijs, gezondheidszorg, goede voeding en een veilig thuis: het was al niet vanzelfsprekend en nu helemaal niet meer. Bij Compassion dromen ze van een wereld waarin kinderen niet meer in armoede leven. Samen met ouders, lokale kerken, medewerkers en giftgevers helpen ze wereldwijd 2,2 miljoen kinderen. Help je mee die droom te verwezenlijken?

Overweeg om Nisa te helpen... Lees hier meer: Help Nisa uit de armoede.

Wat als je gelijk hebt?
Dat Hij alleen maar een aardige vent was?
Het kruis je alleen maar voor de gek zal houden?
Maar, wat als het wel waar is?

In mijn vorige blog 'Een uitdaging voor onze lokale fractievoorzitters' plaatste ik een oproep aan de politiek leiders in Bunschoten-Spakenburg om mij te overtuigen om op hun partij te stemmen. Alle vijf partijen reageerden, dus past het om er nog wat over te schrijven. Maar ik kan er niet omheen eerst iets anders aan te kaarten. Het raakt aan de strekking van mijn blog van 18 februari, met als titel Holle en misleidende theorieën. Dat ging over het misbruiken van Bijbelteksten voor je eigen gelijk.

De overtreffende trap hiervan, maakte de ‘democratisch’ gekozen dictator Poetin. In zijn propagandashow van afgelopen week. Hij misbruikte Johannes 15:13 op zo’n godslasterlijke manier dat ik er de koude rillingen van kreeg. Poetin misbruikte het voor de gevallen militairen aan Russische zijde. Als Poetin er niet bij had gezegd dat het een citaat uit de Bijbel betrof, was het vanuit zijn perspectief nog wel te begrijpen. Maar hij koos er willens en wetens voor om de Bijbel expliciet te benoemen. Lees het in de context en je begrijpt hoe misplaatst het was. Vers 13 is alleen de eerste regel…

Alle lokale partijen hebben inmiddels een reactie gegeven op mijn onderstaande uitdaging, welke ik afgelopen vrijdag dropte. Bedankt dat jullie hiervoor de tijd namen. Het geeft iets weer van gemotiveerdheid voor de plaatselijke politiek en ons mooie dorp! De reacties staan in volgorde van binnenkomst. Je kunt ook direct naar de reactie van de betreffende partij klikken: CAP, CU, VVD, SGP en CDA.

Op 14, 15 en 16 maart zijn er gemeenteraadsverkiezingen. Tot frustratie van veel lokale politici worden deze verkiezingen vaak gekaapt door landelijke thema’s. Enerzijds is het begrijpelijk dat de landelijke politiek in beeld komt, door de bekendheid van landelijke politici kan de verkiezingsuitslag beïnvloed worden. En wie wil er nou niet winnen?

Anderzijds is het de doodsteek. Omdat thema’s die er lokaal toe doen ondersneeuwen. Gemeenteraadverkiezingen gaan namelijk wel ergens over. Dichterbij dan dit komt de democratie niet. Het gaat over jouw gemeente en heeft dus direct invloed op je leefomgeving. Ik zou ervoor willen pleiten dat de landelijke politiek zich een beetje koest houdt in deze verkiezingstijd. Laat het toch vooral over aan de mensen die lokaal een hoofdrol spelen. Overigens heb ik geen bezwaar als een landelijk kopstuk plaatselijk wordt uitgenodigd, mijn kritiek richt zich meer op landelijke politici die bijvoorbeeld op radio of tv in debat gaan in een tijd van gemeenteraadsverkiezingen.

Het is zaterdagavond 26 februari. De coronamaatregelen zijn grotendeels losgelaten. Ik zag het vanavond buiten. Weer veel meer heen-en-weer verkeer van jongeren. Ik voelde iets gunnend in mij. Gunnend aan de jongeren, dat ze weer gewoon uit kunnen gaan zonder beperkende maatregelen.

Laatst vroeg iemand mij wanneer ik weer eens wat ging schrijven. “Je schrijft zulke mooie stukjes.” Altijd leuk, zo’n compliment. Maar, al eerder vertelde ik dat het schrijven bij mij zo werkt dat ik het niet doe om het schrijven zelf. Vraag mij een wekelijks stukje te schrijven met een deadline en ik verzeker je, gaat niet werken. Ik heb inspiratie nodig en het moet wel ergens over gaan.

Je zou dan denken dat er in de afgelopen tijd reden genoeg was voor het schrijven. Ja, ik heb wel het een en ander geschreven, maar ik wilde niet meedoen in een eindeloze strijd van standpunten. De afgelopen twee jaar heeft in veel mensen het beste naar boven gehaald en tegelijk ook het slechtste. En niet altijd bij dezelfde personen.

In de kerstnacht boven Bethlehem,
sprak een engel uit de hemel.
En hij maakte daar goed nieuws bekend:
God is hier, zijn naam is Jezus!
En opeens was daar een eng’lenmacht.
Een hemels leger prees de schepper.

Al vaker schreef ik stukjes over verdeeldheid. Vaak over kerkelijke verdeeldheid. Ik trek dat slecht, omdat we als Christenen daarbij dan voorbijgaan aan de wens van Jezus zelf. Het feit dat er verschillende stromingen zijn is in zichzelf niet erg, maar het niet accepteren en respecteren van een andere visie geeft zo vaak enorme verwijdering en afwijzing.

Ook de verdeeldheid als het gaat om het coronabeleid gaat de Christenen niet voorbij. De discussie over wel of niet vaccineren, over het beleid van de overheid en het al dan niet toepassen van adviezen van die overheid, ook in de kerk, is vaak geen gesprek meer, maar een verhit debat.

Niet zelden meent men zelfs namens God te spreken, want ‘De Heer heeft mij duidelijk gemaakt…’. Dus einde discussie, want God staat aan mijn kant! Of men hoort wat men wil horen en past dat toe op de eigen mening. Een mooi voorbeeld is een gesprek met de Christelijke arts Gor Khatchikyan in het programma Frontberichten. Mensen die sceptisch staan tegenover het vaccin, of helemaal tegen het vaccin zijn, deelden massaal een fragment uit dat programma, waarin Gor zegt dat we er ook met 100% vaccineren niet zijn. Zie je wel! Vaccineren heeft geen zin.

Het is zondagavond 10 oktober. Predikant Paul Visser gaat voor in een kerkdienst in Middelburg. Tot zover op zich niets bijzonders, want preken doet hij vaker. Ik heb overigens redelijk wat preken van hem gehoord en mag graag naar ‘m luisteren. Wat Paul Visser die bewuste zondagavond nog niet kon vermoeden, gebeurde. Zijn preek is op het moment dat ik dit schrijf al bijna 200.000 keer bekeken op YouTube.

Hij preekte over het Bijbelboek Openbaringen, hoofdstuk 13. Het visioen over het ‘Teken van het beest’. Preken daarover zijn vaker gehouden, maar nu koppelde Paul Visser het aan de actualiteit en wat er te lezen is over The Great Reset. En dat bracht heel wat teweeg.

Eindelijk. Nu komt er iemand met het bewijs. Wat niemand ooit echt lukte, krijgt de schrijver van deze blog voor elkaar. Het bewijs dat God bestaat!

Pfff. Nu leg ik de lat wel hoog. Hemelhoog. Oké, ik moet het dan toch maar wat nuanceren. Want wat ikzelf als bewijs ervaar, hoeft het voor een ander niet te zijn. En dan komt het toch weer aan op geloof. Jammer hè? Of is er toch meer te zeggen?

Vaak wordt aan het bestaan van God getwijfeld of Zijn bestaan ontkent met de argumentatie van de aanwezigheid van het kwaad. Want als God zou bestaan en goed is, dan zou Hij niet toelaten dat… En vul maar in. Het is best een begrijpelijke gedachte. Want als je als atheïst of agnost zijnde, gelovigen hoort zeggen dat God goed is en je ziet de wereld om je heen dat kun je op z’n minst twijfels krijgen. Kijk op dit moment maar naar alle natuurrampen en de situatie in Afganistan. En misschien heb je in je eigen leven momenteel wel te maken met diepe ellende en verdriet.